پاسخ برنده گلدن گلوب به انتقادات

لیلی گلدستون، بازیگر فیلم «Killers Of The Flower Moon» به انتقادهای دوری جاکوبز درباره این فیلم پاسخ داد.

جاکوبز پیشتر در توییتی نوشته بود که تماشای این فیلم به کارگردانی مارتین اسکورسیزی احساسات عمیقی را در او برانگیخته است، زیرا «تصویربرداری بی‌رحمانه و غیرضروری گرافیکی» از قتل‌های دهه ۱۹۲۰ مردم اوسیج را به نمایش می‌گذارد.

این فیلم داستان واقعی قتل‌های اوسیج پس از کشف نفت در سرزمین‌شان در اوکلاهما را دنبال می‌کند. گلدستون برای بازی در نقش زنی از قبیله اوسیج که خانواده‌اش توسط بستگان شوهرش برای تصاحب ارث نفتی به قتل رسیدند، جایزه گلدن گلوب را دریافت کرد.

گلدستون در مصاحبه‌ای جدید با رولینگ استون گفت که

واکنش جاکوبز پاسخی به بسیاری از آسیب‌هایی است که زنان بومی متحمل می‌شوند.

او گفت:

من نمی‌خواهم دوباره او را مورد حمله قرار دهم، چون فکر می‌کنم این منصفانه نیست. واکنش او، واکنش اوست. ما دوست هستیم. زمانی که «زنان خاص» در جشنواره فیلم تورنتو پخش شد، روی کاناپه او در تورنتو خوابیدم.

گلدستون ادامه داد:

واکنش او پاسخی به بسیاری از آسیب‌هایی است که به ویژه زنان بومی هنگام دیدن این چیزها برای اولین بار احساس می‌کنند. من زمان زیادی برای خو گرفتن به فیلمنامه داشتم. مردم اوسیج عمر خود را صرف درک این تاریخ کرده‌اند. فرآیند ساخت این فیلم به خیلی‌ها فرصت صحبت داد. در نهایت، واکنش اوسیج چیزی است که بیش از همه برایم اهمیت دارد.

جاکوبز در اظهارات خود ادعا کرد که به دلیل «تصویر وحشتناک مرگ‌هایشان» به مردم اوسیج در فیلم «احترام یا کرامتی داده نشده است». او گفت که این خشونت «رفتار چنین خشونت‌هایی را عادی می‌کند» و «مردم ما را بیشتر غیرانسانی می‌کند».

او همچنین گفت:

باید توجه داشت که لیلی گلدستون یک افسانه مطلق است و با ظرافت فوق‌العاده‌ای نقش مالی را بازی کرد. همه بازیگران باورنکردنی بومی تنها عوامل نجات‌بخش این فیلم بودند. به لیلی اسکار لعنتی‌اش را بدهید.

گلدستون اعتراف کرد که او نیز مجبور بوده است احساسات خود را درباره روایت‌های فیلم پردازش کند.

او اخیرا به ایندی‌وایر گفت:

اما خود تاریخ محرک است. خیلی‌ها احساس کردند که این تاریخ به خوبی به تصویر کشیده شده است. از واقعیت خشونت دوری نمی‌کرد، اما آن را به یک چیز فیلمی پر زرق و برق و زننده هم تبدیل نمی‌کرد. متعادل بود و خیلی‌ها قدردان آن بودند. این به این معنا نیست که مخاطبان اولیه، به خصوص کسانی که به طور خاص این داستان را نمی‌دانند و وقت داشته‌اند با آن خو بگیرند، چنین واکنشی نخواهند داشت. وقتی زنان بومی را به قلب داستان می‌آورید و مخاطب کمی عاشق آن‌ها می‌شود، بسیار سخت‌تر ضربه می‌خورد. وقتی در داستانی، در تاریخی که به طور طبیعی شما و مردم شما را غیرانسانی می‌کند، انسانی شده‌اید، سخت‌تر ضربه می‌خورد.